LEVEN!
We ‘leven’ allemaal, fysiek in elk geval, maar is dat fysieke ‘Leven’ in goede gezondheid, ook voldoende?
Voor mij was dat, al heel vroeg, niet het geval.
Ik verlangde al vroeg naar een ‘bruisend’ leven, waarbij ik een ‘uitbundig’ meisje voor me zag. Ik was het tegenovergestelde. Een verlegen meisje, dat nauwelijks haar mond opendeed, behalve als het echt nodig was. Ergens rond 10-11 jaar nam ik mij voor het eerst voor, om mij anders te gedragen. En ongemerkt begon hier de ‘strijd’ tussen hoe ik was en hoe ik wilde zijn….
De verandering die ik voor ogen had kreeg ik met geen mogelijkheid voor elkaar, en daarmee groeide de onzekerheid over mezelf. “Ik was niet goed genoeg, stom en dom” “Ik kon niet praten” De gedachten werden steeds krachtiger en het plezier in de dingen die ik meemaakte en deed nam af.
Om iets te kunnen veranderen of verbeteren, heb je INZICHT nodig. Als je snapt hoe iets werkt wordt het een stuk eenvoudiger om er iets aan te veranderen. Dat inzicht had ik niet tot nauwelijks.
Ik was veel onderweg, veel in contact met (groepen) mensen waardoor er veel gebeurde in mijn leven. Toch voelde ik me ‘gevangen’, zoals ik dat op den duur vertaalde. Ik wist niet wat ik anders kon doen dan steeds maar ‘in beweging blijven’, onder de mensen zijn. Dat deed ik, waardoor mijn leven steeds voller werd. Het drukke gezinsleven, het werk, sporten en een grote sociale vriendenkring, nam al mijn tijd in beslag.
Ik praatte wel eens over het ‘gevangen’ gevoel maar hoorde dan niets anders dan. “Je hebt het toch goed?”
En dat was ook zo, ik had het zeker niet slecht, maar het voelde gewoon niet okee….
Ook toen ik later mijn zorgen uitte over mijn oudste zoon (net als ik rustig en verlegen) kreeg ik te horen: “Hij doet het toch goed?” Voor mij ‘schuurde’ het met regelmaat, maar ik stond alleen met mijn zorgen over hem. Bij mijn jongste zoon ervaarde ik dat schurende gevoel niet.
Toen mijn zoon 10 jaar was liep zijn ‘emmertje’ letterlijk over. Hij ging ’s morgens voor school naar het toilet en kwam er met moeite van af. Hij ontwikkelde dwangmatig ‘plasgedrag’, waardoor normaal functioneren voor het gezin even niet mogelijk was.
Zijn gedrag was voor mij een bevestiging van mijn zorgen over hem en ik hoopte dat de huisarts en andere zorgverleners ons konden helpen.
We kwamen bedrogen uit. De hulp kwam maar moeizaam op gang. Het team van psychologen wat na 4 maanden pas tijd voor hem had, was als mosterd na de maaltijd. Geen toevoeging. Natuurlijk zou ik na zo een lange tijd geen antwoord krijgen op de vraag, wat de oorzaak was van zijn plotselinge gedrag. Gelukkig vond ik zelf relatief snel een haptonoom die hem weer ‘baas over zijn blaas’ liet worden.
Na een jaar was het (gezins)leven weer enigszins normaal, maar nog altijd zat ik met het schurende, onrustige gevoel dat er iets niet klopte.
De situatie en de onrust, zette mijn lichaam aan tot actie. Ik ‘moest’ hier iets mee. “Waar mijn zoon last van had, had alles met mij te maken.” zei een stem in mij en ik belandde bijna als vanzelf op ‘het pad van bewustwording’, op ontdekkingstocht naar ‘hoe het leven werkt’.
Het begon met maandelijkse NLP- trainingen bij een sjamaan. De training bevatte veel meer dan alleen maar het Neuro Linguïstisch Programmeren. Het bevatte ook hypnotherapie, regressietherapie, familieopstellingen, sjamanistisch levenswiel etc.
Vervolgens kwam ik in contact met plantenmedicijnen, waar ik eerst in Nederland en daarna in Zuid-Amerika gebruik van maakte. Daar ontmoette ik een spiritueel leraar waar ik bewustwordingslessen volgde en daarna volgden een 2-tal coachingsopleidingen. Tussendoor deed ik alles wat maar enigszins ‘passend’ voelde voor mij. Ik zat in elk geval niet STIL en was blij met alle ontwikkelingen die ik doormaakte, ook al gaf het nog altijd niet de antwoorden die ik zocht. Bij de indianen in Peru en tijdens het coachen voelde ik hoe ik soms gevoelsmatig ‘thuis’ kwam in mijzelf. Een fijn gevoel, maar ik wist ook dat het weer overging.
Ik kreeg steeds meer ‘haast’, ik wilde mijn kinderen meegeven hoe met ‘het Leven’ om te gaan, maar ik wist nog altijd niet genoeg. En de oudste was inmiddels al zestien….
Toen ik in 2016 mijn baan kwijtraakte op een moment dat ik het niet verwachte, was ik even heel boos, maar de volgende morgen zag ik dat als een nieuwe kans om het wederom anders te gaan doen. Ik legde de focus op werk waar ik het coachen in kon zetten. Toen ik geen baan kon vinden, omdat ik de nodige specialisatiepapieren niet had, besloot ik in 2017 mijn eigen praktijk, Coach voor Bewust Leven, te starten. “Klopt de naam wel?” vroeg mijn spiritueel leraar nog aan mij. Blijkbaar had zij twijfels hierover, waarop ik ‘luisterde’ naar mijn lichaam. “Ja, het klopt” kreeg ik als antwoord.
Onbewust ‘wist’ ik al zoveel, ik herkende alleen ‘de (onderbewuste) stem’ nog niet, ondanks dat ik er soms naar luisterde.
Ik moest eerst mentaal uitgeput raken en een knobbel in mijn borst krijgen voordat ik ‘wakker’ werd en ontdekte dat er in ons lichaam ook een heel interessante wereld te vinden is. De wereld van Bewust-zijn van wat er ‘leeft’ en beweegt in mij.
De (onverwachte) gebeurtenissen in zorgde voor een onbewuste ‘schrik’ reactie. Er gebeurde iets in mijn lichaam waardoor ik mij ineens bewust werd van wat er in mijn lichaam ‘leefde’. Ik vertaal het zelf als een verschuiving in mijn ‘(on)bewust systeem van denken en doen’. Een nieuwe wereld ging open en ik wist niet wat mij overkwam.
Een ‘innerlijke wijsheid’ overspoelde mij met een kracht die ik nooit had kunnen bedenken. Als een bibliotheek van (luister)boeken, die mij vertelden welke mogelijkheden er allemaal waren. Mijn lichaam nam letterlijk de leiding, en ik kon niet anders dan meebewegen. Mijn mond gaf door, aan de mensen buiten mij, wat, ik van de innerlijke wijsheid doorkreeg. Informatie die voor mij zuiver GOED voelde, het kon mijn lichaam helen…. Het gevolg was een ‘(woord)strijd’ met alles en iedereen om mij heen, iets wat ik als ‘stil’ meisje natuurlijk helemaal niet kende.
Ik ervaarde enerzijds ‘verwarring’ en anderzijds was het zo helder en kloppend als wat. Het was alleen zoveel…
Als vanzelf begon ik te schrijven. Het hielp om de boel te vertragen en orde te scheppen. Ondertussen, bleef ik praten als Brugman, waardoor de sterke overtuiging die ik had, “ik kan niet praten” (ook wel ‘ik heb niets te vertellen’) heel snel van tafel lag. Het maakte mij superblij.
Eindelijk had ik het gevoel dat ik LEEFDE op de manier waar ik altijd zo naar verlangde. Ik was als doodsbang dat ik dat weer kwijt zou raken! Ik was liever fysiek dood, dan dat ik dit gevoel moest loslaten.
Ik ‘vertaalde’ de extreme verandering, in mij, als een ‘wedergeboorte’. Ik kreeg een nieuwe kans om om mijn leven opnieuw vorm te geven, met de ervaring van een volwassen vrouw en de innerlijke wijsheid. Ik voelde me ‘gezegend’ en krachtiger dan ooit. Ook kon ik met al deze informatie een ‘gebruiksaanwijzing’ schrijven voor mijn kinderen…. Meerdere keren ben ik begonnen aan een boek, maar steeds ging mijn verhaal alle kanten op. “Het is het de tijd nog niet”, sprak de innerlijke stem. Ik had nog veel lessen te leren. Levenslessen wel te verstaan.
Lang verhaal, in het kort. Ik heb in de jaren daarna, meerdere levens ‘geleefd’. Ik mocht met verschillende mensen meelopen op hun levenspad en een kijkje nemen in hun (belevings)wereld, hoe zij omgaan met het leven.
Het begon met het opnieuw doorvoelen van alle gevoelens en emoties die een peuter/kleuter heeft. Bij een workshop “kinderen en emoties” besefte ik dat ik exact hetzelfde gedrag vertoonde. Het weekend daarvoor stond ik nog te stampvoeten en te schreeuwen op het strand omdat mijn vriend niet begreep wat ik hem duidelijk probeerde te maken. De onmacht, van het ‘niet begrepen’ worden was enorm frustrerend en dit was mijn reactie. Als volwassen mens wordt dit gedrag een ‘raar’ en ‘ongewenst’ gevonden, maar het werd voor mij duidelijk hoe moeilijk het voor een kind is als ouders niet begrijpen wat een kind bedoeld….We staan als volwassen mens niet stil bij de beperkte (communicatie) middelen van een kind, omdat we vanuit onze eigen ‘(levens)fase’ kijken waarin we verkeren. We zijn ‘vergeten’ hoe het was toen we zelf jong waren.
Ik ‘groeide’ op, gedroeg me op een bepaald moment net als mijn (puber)jongens. Ik deed ogenschijnlijk ‘niks’ terwijl er binnenin mij van alles gaande was. Ik had het er druk mee in elk geval. Dagelijks was ik aan het schrijven en verwerken wat er in en om heen gebeurde en wat het met mij deed. Een (verwerkings)proces dat bij mijn jongens plaats vond op onbewuste niveau.
Ik kon, met behulp van de innerlijke wijsheid, woorden geven aan alles wat zich in mij afspeelde. Iets waar zij geen (of minder) toegang tot hadden, waardoor ik er thuis maar weinig over kon praten.
Bij een andere workshop, kwam ik in contact met mensen met psychische instabiliteit. Ik herkende me zo in het verhaal wat deze mensen met diagnoses als bipolariteit, autisme, ADHD en borderline vertelden, dat ik me aanmeldde bij de Stichting Lumen (waar zij als ervaringsdeskundigen werkten), om daar verschillende cursussen en workshops te doen.
Hoewel ik mij ook tijdens de workshops met regelmaat herkende in het gedrag en de verhalen die men daarbij had, identificeerde ik mijzelf niet met de beweging die mijn lichaam maakte. Ik had moeite met hetgeen gebeurde in mijn leven, maar ik was VASTBESLOTEN om daarvan te LEREN.
De INZICHTEN die ik tijdens alle lessen kreeg, zorgden steeds weer voor het uitbundige ‘bruisende’ gevoel, waardoor ik ook steeds de bevestiging kreeg, (ervaarde) dat ik op de goede weg zat. Ik was mezelf aan het transformeren naar de persoon die ik altijd al wilde zijn.
Nadat na ruime een jaar, het ‘probleem’ van de knobbel in mijn borst opgelost was en de strijd verminderde, begon ik mondjesmaat ook weer mensen te ‘coachen’, op vrijwillige basis. De druk van alle regels die aan ‘het grote systeem’, de (werk)maatschappij hangt, kon ik nog niet aan. Als er iets gebeurde, als iemand iets zei of deed, wat niet klopte met hetgeen waar ik in geloofde, dan raakte ik IN VERWARRING en kon ik mijn emoties nog niet altijd de baas. Dat werkte niet in het vinden van een nieuwe baan of het opnieuw leven in blazen van mijn eigen Coachpraktijk. Ik bleef dus nog lang in de Ziektewet.
Ik begeleidde een gezin waarbij het oudste kind ongewenst gedrag had vertoond op school en waar vervolgens Veilig Thuis was ingeschakeld. Achteraf onterecht maar hierdoor was het gezin wel in de hulpverlening terecht gekomen. In de tijd dat ik er was, zag ik hoe de communicatie tussen alle partijen keer op keer tekort schoot. Ik deelde mijn perspectief, maar daar werd weinig mee gedaan. Met pijn in mijn hart moest toekijken hoe de situatie verslechterde. Alle partijen deden ongelooflijk hun best om het goede te doen, maar niemand had of nam de tijd en ruimte om te doorzien hoe het proces verliep. Ik zag het proces wel, maar daar was weinig ruimte voor in de gesprekken waar ik bij was.
Ik voerde gesprekken met een man van 40 met een traumatisch verleden en ontdekte hoe zijn trauma’s zich vast hadden gezet in zijn hele (on)bewuste systeem van denken en doen. Zijn verlangen om te veranderen was sterk, (de reden waarom ik het contact met hem aanging), maar zijn lichaam deed wat het al decennia lang deed. Dissociëren, waarbij het lichaam zich afsluit voor invloeden van buitenaf. Ik had de tools niet om dit samen met hem aan te pakken. Hoewel hij zelf heel helder de verbanden legde tussen alles wat hem in zijn leven overkomen was, bleek dat helder Bewust-zijn niet genoeg om het gedrag te veranderen. Ook hier moest ik na verloop van tijd toegeven dat ik niet meer kon zijn dan een luisterend oor en een ‘spiegel’ en klankbord, wat voor hem wel heel waardevol bleek te zijn.
En tot slot voer ik al ruim 5 jaar gesprekken met een man van rond de 80. Hij was een van mijn eerste proef cliënten waar ik een maand na mijn ontslag mee begon. Ik kwam bij hem toen het leven hem ‘zwaar’ viel en hij niet uit de depressiviteit kwam, ook niet met de (reguliere) hulpverlening. We hadden direct een ‘klik’. Beiden een sterke drang om te ‘LEVEN’. Ik om te ervaren dat ik leef, hij omdat hij nog zoveel in te halen had, hij had zoveel ‘fout’ gedaan wat hij nog goed moest maken….
De energie, tijdens onze wekelijkse gesprekken, ging vaak sky-high, zelfs in de tijd dat ik in de ziektewet zat. Dankzij deze momenten leerde ik hoe HELEND de energie kan zijn.
Ik ben zelf heel sterk uit ‘de strijd’ gekomen, dankzij het steeds weer naar binnen keren, het onderzoeken wat de onderliggende oorzaak was van alles wat er gebeurde in mijn leven. De ‘hongerige’ nieuwsgierigheid van de man, zorgde ervoor dat ik steeds weer in mijn onderbewustzijn zocht naar antwoorden. En ik kreeg ze ook. Ik stond soms zelf verbaasd van de antwoorden die ik gaf. Het antwoord voelde voor ons allebei dan passend, met als gevolg dat de energie krachtiger werd en steeg.
Ook de man heeft een bijzonder proces doorlopen. Hij had al jaren gezondheidsproblemen, en zijn manier van leven hielp daar niet echt bij. Als vanzelf heeft hij deze leefwijze aangepast en ik ben ervan overtuigd dat dit gebeurd is door de hoge energie frequentie die wij samen hadden. Het plezier in het leven is enorm toegenomen en dat heeft , vanuit ons beiden perspectief gezien, geholpen om de gezondheidsklachten die in de eerste tijd nog verslechterden, na verloop van tijd ook te overwinnen. Tegen de verwachting van de omgeving in.
Alles wat ik aan levenslessen leerde, deed ik veelal direct delen met anderen. Onbewust wilde ik hen meenemen in mijn ‘groeiproces’ van Bewust worden. Samen groeien. Met de man van 80 lukte dat, met de anderen niet. Pas na een lange tijd besefte ik dat ieder een eigen proces doorloopt en op de eigen tijd. Mijn ENTHOUSIASME over al het goede wat er gebeurde, zorgde ervoor dat ik steeds weer over grenzen ging. Die van mezelf maar soms ook die van anderen. Daardoor ontstond de ‘strijd’ , waardoor ik vervolgens naar binnen keerde.
De strijd zorgde voor de nodige ‘vertraging’ in mijn leven. De energie stroomde niet. Ik vertaalde dat als een ‘schurend’ gevoel , en wist dan dat ik iets deed wat niet helemaal ‘zuiver’ was. Niet passend in het moment en/of bij de situatie. Soms vooraf, maar steeds vaker achteraf. Mijn ‘groei’, de terugkeer naar de (werk)maatschappij werd voortdurend getemperd, zo voelde het en toch kon ik de verandering niet maken. Ik vertaalde het steeds weer als: “Het is nog niet de tijd”.
Ik moest opnieuw de extreme vermoeidheid ervaren, alvorens ik begreep hoe hard ik nog altijd werkte. Deze keer ervaarde ik niet de kracht die ik eerder wel voelde, maar het tegengestelde. Het voelde ‘zwaar’ en destructieve gedachten namen de overhand. Ik was wel klaar met ‘strijden, met keihard werken om het bruisende gevoel te (be)houden. Als het zo moest, mocht het leven van mij ook stoppen.
Gelukkig duurt deze gemoedstoestand meestal niet lang. Ik ben voldoende in beweging om weer prikkels op te vangen die de energie weer verhogen. Zo kon mijn energie level en gemoedstoestand van sky-high naar depressief gaan, wat uiteindelijk nog altijd keihard ‘werken’ is voor het (on)bewuste systeem van denken en doen.
In januari 2022 maakte ik kennis met EQ-fit. Het was de eerste keer in tijden dat ik op iets stuitte wat mij gevoelsmatig verder zou helpen. Ik boekte een kennismakingstraining en was verbijsterd over het effect wat het bij mij teweeg bracht. Door middel van een eenvoudige oefening werd het harde werken van mijn lichaam direct zichtbaar . Vervolgens werd, ook weer door oefening, direct duidelijk gemaakt hoe dat ook anders kon. De oefening werd een metafoor, die met regelmaat naar boven kwam bij alles wat ik deed in de dagen daarna. Ik merkte hoe het (on)bewuste systeem van denken en doen, beter samen ging werken. Meer begon te ontspannen en vanuit ‘de flow’ bewoog.. En vervolgens schrijf ik ‘mijn verhaal’. Nog altijd lang, maar wel allesomvattend en korter dan alles wat ik voorheen schreef.
Heel binnenkort start ik de opleiding als junior EQ trainer. De opleiding sluit naadloos aan op hetgeen ik aan levenservaring en wijsheid heb mogen ontvangen. Ik heb er ongelooflijk veel zin in, omdat ik aan alles voel dat het klopt. Tijdens de opleiding ga ik de laatste overlevingsstrategieën die ik in mijn leven heb opgedaan, die niet hel(p)end meer zijn, nog meer ont-wikkelen, zodat ik vanuit mijn ‘zuivere kern’, waar alles goed is, er kan zijn voor anderen.
Mijn zoektocht naar ‘hoe het Leven werkt’ was best pittig, maar oh zo de moeite waard om te mogen ont-dekken. Dankbaar voor alles wat mij tot hier heeft gebracht.
♥♥♥♥♥♥♥♥
