Het grootste deel van mijn leven heb ik me onzeker gevoeld en onrustig. Niet wetend wat ik met mezelf aan moest.
Ik kon mezelf niet accepteren zoals ik was en eigenlijk altijd zoekend naar wat ik miste.
Er was dus altijd ‘beweging’, ook al was dat voor de buitenwereld niet altijd waarneembaar.
Ik was een rustig meisje. Het type dat de kat uit de boom kijkt. Denken, maar niet(s) doen. Dat klopte niet voor mij, wilde meer dan dat.
Diep van binnen wist ik wat ik nodig had om het anders te doen: een bruisend gevoel, zou helpen om uitbundig te zijn en in actie te komen, maar wat ik ook probeerde, het lukte me niet om dat bruisende gevoel op te wekken. Vanaf de overgang naar de middelbare school, besloot ik meermalen om ‘opnieuw’ te beginnen, met een schone lei. Mijn oude ik loslaten, en in een omgeving waar ik niemand kende te herrijzen zoals ik wilde zijn. Na 10 jaar gaf ik me over aan het ‘normale’ leven, zoals veel mensen dat doen. Maar het verlangen bleef, net als de onrust en de onzekerheid en de gedachten ‘niet goed (genoeg) te zijn’.
Ik heb buiten mij gezocht naar antwoorden, naar mensen die mij konden helpen om me vrij te kunnen bewegen en te voelen. Steeds stootte ik mijn neus tegen dezelfde steen. Niemand kon mij helpen…..
Tot in 2013 plots zoveel in mijn lichaam gebeurde, dat ik inderdaad fysiek in beweging kwam. Een, voor mij onbekende man, sprak woorden uit, die de kurk van de fles liet knallen. Het bruiste……
“Voor mij klopt het niet, hoe we leven. Ik geloof dat het anders kan en mag.”
Kortsluiting in mijn hoofd en alles in mij kwam in beweging. Vervolgens heb ik alles wat binnen mijn mogelijkheden lag, gedaan om die man terug te vinden. Over ‘hoe ik dat deed’ kan ik me nog altijd verwonderen….
Ik vond hem, maar ook hij bleek zoekend en zocht op andere manieren dan ik, dus het bruisende gevoel ebde langzaam weg.
Maar dankzij zijn woorden wist ik dat het bestond.
De openheid en vrijheid die ik had ervaren en die ik bij hem zag, was ongekend! Het was alleen niet vast te houden.
In 2017 plopte de kurk opnieuw van de fles, op een moment dat er iets gebeurde wat ik totaal niet verwachtte. Ook al wist ik dat het kon gebeuren. Opnieuw ‘kortsluiting’ in mijn hoofd, een kort moment van extreme verwarring, maar vervolgens ‘wist’ ik precies wat te doen. Niet vanuit mijn hoofd, maar vanuit mijn onderbuik…..
Sindsdien is alles anders.
Ik ben de ‘stem’ in mijn buik en de bewegingen in en van mijn lichaam gaan volgen. Ik kon niet anders. had totaal geen controle over wat mijn lichaam deed, maar wat ik zag gebeuren klopte volledig met het beeld zoals ik wilde zijn. Mijn verlangen werd eindelijk vervult, na 50 jaar.
Toch bleek mij mijn verlangen, het beeld wat ik had, niet zaligmakend te zijn.
Als ik terugkijk op de jaren die volgden, kan ik dat niet anders beschrijven dan, dat ik opnieuw ‘geboren’ ben, in het lichaam van een volwassen vrouw. In eerste instantie keek ik met verwondering naar alles wat er gebeurde in, met en om mij heen, zonder dat ik er iets mee wilde of kon doen. Dat moest ik nog altijd leren.
‘Het leven’ leidde mij en ik heb in de tijd daarna gaan zien, hoe dat proces zomaar een negatieve wending kan nemen, als je de situatie maar gedeeltelijk overziet en daar toch woorden aangeeft. Soms kun je echt beter je mond houden en even stil blijven staan.
Ik heb de afgelopen jaren veel geleerd over de kracht van gevoelens, emoties, gedrag en woorden. Alles is energie, die zich een weg naar buiten baant. Als deze energie met kracht naar buiten komt, dan heeft dat behoorlijk wat impact op de buitenwereld.
Nooit eerder besefte ik hoe groot die impact was. Maar de situatie waarin we ons nu bevinden hier op aarde, is een logisch gevolg van het niet (her)kennen van de gevolgen van alles wat we zeggen en doen……
En wat je niet (her)kent, kun je ook niet veranderen.
♥♥♥♥♥♥♥♥
