Hoe maakbaar zijn wij als mens als het gaat om onze zoektocht naar zelf verbetering?
Deze vraag op Social Media, n.a.v. de documentaire ‘Nu veranderd er langzaam iets’ zette mij aan het denken.
Ik zie de groei in de coach wereld als een bevestiging dat er meer mensen ‘wakker’ worden, net als ik. De afgelopen decennia zijn we uitgegroeid tot een volk wat denkt dat het leven maakbaar is.. Het denken is echter ondergeschikt aan het leven zelf.
Wij zijn zoogdieren en niets meer dan alles wat op aarde leeft. Wat wij extra hebben zijn gedachten. Het denken is in oorsprong een tool, te gebruiken als communicatiemiddel, net als lichaamstaal. Het denken kan echter nog meer: naast woorden, kunnen we ook dingen creëren. Het denken is een eigen leven gaan leiden, los van ‘het leven’. Dat is wat het denken wil en wat het voor zichzelf creëert. En ongemerkt hebben de gedachten zich zoveel macht toegeëigend, dat het nu zelfs probeert om ‘het leven’ na te bootsen.
De energie van ‘het leven zelf’ is niet na te bootsen. Het denken kan niet bestaan zonder ‘het leven’ in de mens. Uiteindelijk komt er een eind aan de macht van ieders gedachten. Dan zit je aan de top, de een eerder dan de ander. En wat dan?
Dan mogen we ‘het leven’ zelf weer ontdekken, de weg terug naar waar we in de oorsprong
uit geboren zijn. Ieder op zijn manier, een manier die voor hem of haar werkt. Daarin denken we ook weer dat deze manier voor anderen net zo dienend kan zijn als voor onszelf. Daarom worden we coach.
Uiteindelijk zijn we allemaal op weg. Op ons eigen pad, of dat van een ander. Zolang dat goed voelt, blijven we daar lopen.
Als het schuurt (onrustig voelt), maken we gebruik van ons denken. We moeten naar de top. Dat is wat we als kind al leren. De maatschappij is gericht op presteren. Laten zien wat we kunnen. Dus werken ons naar de top.
Niet iedereen is echter bedoeld om bergen te beklimmen. Mensen die dat niet willen of kunnen ervaren het leven soms als zwaar. Zodra ze de kans zien, nemen ze de weg naar beneden. Een bewuste keus, of instinctief een vlucht. Ook de weg naar beneden kan hard of
langzaam gaan. Afhankelijk van hoe vrij we ons durven te bewegen. Hard naar beneden, of bedachtzaam? Durf je zelf, of is dat soms spannend en is er behoefte aan steun onderweg? Hoe fijn is het dan als we die steun vinden in coaches die vertrouwen hebben in zichzelf en in jou, die misschien de weg naar beneden al kennen ?
Het leven is niet maakbaar, maar elkaar helpen en ondersteunen onderweg is een daad van liefde. En liefde? Dat komt van ‘het leven’ zelf!
