Onderweg
Dankzij het gesprek met mijn therapeut, is helder geworden hoe sterk de gedachte, de overtuiging, in mij leeft dat ik van nut moet zijn. En dat ik mijn eigen broek op moet houden, van niemand afhankelijk mag zijn. Er moet dus gewerkt worden! Allemaal overtuigingen die ik mijzelf aangeleerd heb. Mede door invloed van mijn ouders en de maatschappij.
Mijn ouders hebben hard moeten werken om hun bestaan op te bouwen en dat kreeg ik ook door mijn vader ingefluisterd. Daar is de overtuiging ontstaan dat mijn werken duidelijk meetbaar moet zijn. Dat er (positief) resultaat moet zijn waar voldoende loon tegenover staat, zodat ik voor mezelf kan zorgen, financieel. Mijn leven lang heb ik hard gewerkt, mijn stinkende best gedaan, om maar gewaardeerd te worden. Vooral door mijn vader, tot nu, 20 jaar na zijn dood nog steeds.
Ik vind het bijzonder te ervaren hoe mijn hele systeem de laatste maanden in verzet gaat als ik iets moet of wil doen, wat op een of andere manier toch niet bij me past.
– Als iemand me vraagt wanneer ik weer aan het werk ga.
– Als ik om een of andere reden de blogs niet op mijn site plaats.
Ik begrijp nu waarom:
– Ik ‘mag’ pas aan het werk als ik stevig genoeg sta. Niet omdat het moet of hoort.
– Ik wil de blogs plaatsen vanuit de overtuiging anderen ‘van nut’ te moeten zijn.
Iets in mij ‘weet’ dat dit niet goed is voor mij op dit moment en reageert daar op. Dat ‘iets’ is voor mij het Universum. Het Universum laat mij precies doen wat goed voor mij is. Het geeft mij de rust en het vertrouwen dat ik op het juiste pad zit.
Mijn reis gaat door. Het zicht wordt beter, naarmate ik me meer overgeef aan wat ik voel. Het vertrouwen in mijzelf groeit en daarmee de kracht. De kracht om uit te dragen wat in mij zit.
Mijn bijdrage zit in het herkennen van de zuiverheid. In de Universele wijsheid waar ik pas relatief kort de beschikking over heb en waar ik elke dag blijf ontdekken wat er werkelijk toe doet.
De kennis en (werk)ervaring die ik in de eerste 50 jaar van mijn leven heb opgedaan lijken zo ver bij me vandaan te staan. Nog altijd trek ik veel in twijfel van alles wat ik ooit geleerd en geloofd heb. Het voelt beperkt, bekrompen. We nemen alles wat we horen maar voor waar aan. Maar hoe weten we nu wat echt is en wat niet?
Veel van de woorden die ooit bedacht zijn voor iets, raken na verloop van tijd hun oorspronkelijke betekenis kwijt. Deze vervagen omdat ieder mens er zijn eigen betekenis aan geeft. Door een gedachte, of de ervaring die ze ermee hebben. Hartstikke logisch eigenlijk. We zijn tenslotte allemaal uniek. Er zijn soms overeenkomsten, maar over het algemeen beleven we de wereld toch allemaal op onze eigen manier.
Door mijn ervaringen van de laatste 2 jaar kan ik me op dit moment maar moeilijk verplaatsen in de vele hokjes waaruit de maatschappij bestaat. In de afgelopen 50 jaar zijn er zoveel muurtjes bijgeplaatst door de maatschappij, waardoor er meer en kleinere hokjes zijn gekomen. Ik lijk er een beetje in verdwaald en zoek weer naar herkenning. Deze keer vanuit mijn eigen perspectief.
Nu de overtuiging dat werken meetbaar moet zijn, omver ligt, is ook de betekenis van ‘werken’ voor mij veranderd.
Niet langer voel ik me schuldig over de ziektewet uitkering die ik krijg. Niet langer hoef ik het excuus te gebruiken:“Ik heb tenslotte mijn hele leven lang hard gewerkt.” De laatste jaren heb ik minstens zo hard gewerkt. Niet meetbaar voor de buitenwereld, wel duidelijk merkbaar voor mijzelf. Ook dat is werken.
Zorg dragen en iets betekenen voor mijzelf en mijn kinderen. Pas dan kan ik mijn bijdrage doen in de maatschappij. De eerste 2 lijken vaste grond te krijgen. Het laatste komt in zicht. Ik krijg helder waar mijn kwaliteiten liggen.
Ik hou van openheid en eerlijkheid en sta volledig in mijn kracht als het mag stromen. Ik heb het hart op de tong, kan soms (nog) fel uit de hoek komen als er een oordeel wordt uitgesproken. Daar ben ik gevoelig voor.
Ik zie het goede in ieder mens, zelfs als anderen dat niet doen. Niemand IS zoals hij/zij is. Men DOET zoals men dacht dat er van hem/haar verwacht werd, ooit. Deze beweging is een gewoonte geworden, een gedragspatroon.
Ik hou ervan mensen een spiegel voor te houden. Ze te vertellen wat ik hoor en zie gebeuren. Het is een reflectie van mijn beleving, zonder dat het waarheid hoeft te zijn. Al wordt het vaak wel persoonlijk opgevat, waardoor er weerstand kan ontstaan. En dat is jammer, het reflecteren geeft inzicht in de verschillende belevingen en bewegingen van mensen als er vrij over gesproken kan worden. Niets is wat het lijkt, al denken we dat vaak wel.
