One step forward and two steps back!

  • -

One step forward and two steps back!

Donderdag 4 april 2019        Onrust en een zwaar gevoel
Gisteren was het er ineens weer. Een onrustig en zwaar gevoel. Ik was een down, lusteloos. Moe na uren geschreven te hebben. De puntjes op de i van een stuk wat ik eerder vloeiend op papier zette. Daarna kwam er niet veel meer uit mijn handen, tot nu.

Als door een magneet getrokken ligt mijn mobiel steeds weer in mijn hand. Zoekend naar iets wat ik kan doen wat me weer blij maakt, waar ik energie van krijg. Of is het afleiding?
Ik had het plan wat aan mijn (moes)tuintje te doen, maar zelfs daar kan ik me niet toe zetten. Dus begin ik maar weer met schrijven, voor mij de beste tool om helderheid te krijgen.

“Wat heb ik de afgelopen 24 uur gedaan dat ik nu nog steeds zo ik moe ben?” denk ik bij mezelf.

Dat dus….wat ik zojuist beschreven heb. Uren herschreven wat eigenlijk al op papier stond.

Dat gaf eigenlijk al aan dat de energie niet stroomde, ik had het alleen nog niet zo door. Vervolgens pak ik dus steeds mijn mobiele telefoon. (Dat is wat ik ‘als vanzelf’ doe als ik mijn dag niet heb, onrustig en verveeld ben. Net zoals ‘ontspannen’ voor de tv of een inspirerend blad lezen).
2 jaar geleden constateerde ik dit voor het eerst en opnieuw herken ik weer mijn manier van ‘vluchten’ … Weg ‘vluchten’ voor wat er is, de verveeldheid en onrust die ik op dat moment voel. Om tot de conclusie te komen dat ik nog meer vermoeid raak.
De komende dagen besluit ik het rustig aan te doen en niets te ‘moeten’ tot na het weekend.

Maandag 8 april 2019           En weer door….
Vanmorgen bij het wakker worden maak ik mijn plan voor vandaag definitief: Als eerste naar het Content Cafe voor mijn vragen over LinkedIn.
Een uur zijn we intensief bezig. Ik merk hoeveel moeite het me kost om alles tegelijk te doen. Het werken op de computer, en tegelijk luisteren en noteren van tips en tricks. Ik geef aan dat het iets rustiger mag en ben blij met de begrijpende woorden van Trudy.

Eenmaal in de auto merk ik dat ik afgepeigerd ben. “Huh?? Afgepeigerd na 1 uurtje ‘werken`?” denk ik bij mezelf.
Ik besef direct, hoe graag ik ‘ beter’ wil zijn. Beter in de zin, dat ik weer volwaardig wil deelnemen in de maatschappij. Ik verlang terug naar mijn oude leventje waar het eigenlijk allemaal vanzelf ging. Naar de oude ik, ‘die toch eigenlijk een heel leuk leven had’. Tegelijk word ik keihard geconfronteerd met het besef dat ik nooit meer die oude ‘ik’ zal zijn en dat ik te dealen heb met wat er nu is.

Afgepeigerd zijn na een uur ‘werken’. Hier klopt iets niet, wat ging er mis? Ik voel de druk op mijn borst, de hoge ademhaling en branderige ogen. Het is alsof ik terug ben op het moment waar het 2 jaar geleden begon….

Ook hier stel ik mezelf weer de vraag: “Wat heb ik de afgelopen periode gedaan wat het zo vermoeiend maakte?”
• Trudy is sneller dan ik met het lezen op LinkedIn en het zoeken van info en foto’s etc. en ondertussen vraagt en zegt ze ook nog van alles.
Het kost me moeite om haar tempo bij te houden en ook nog tegelijk te noteren wat ik belangrijk vind om thuis door te zetten..
“Komt daar de vermoeidheid vandaan? Doe ik meer dan ik aankan? Wat verwacht ik eigenlijk van mezelf?”

Woensdag 10 april 2019      Op zoek naar antwoorden
De vragen hielden me de afgelopen dagen bezig.
• Ik pas me aan het tempo van de ander aan en daarnaast wil ik zoveel mogelijk kennis halen uit het uurtje wat het Content Cafe bied.
Dat herken ik wel uit het verleden, al was ik me er toen nog niet echt van bewust.
• Heel graag wil ik groter/ verder groeien: Meer kennis opdoen, zelfstandig zijn, gelijkwaardig aan ieder ander.
Gedachten die voorbij komen, maar die nog niet helemaal kloppen. Er is meer…

Ik was niet alleen moe van dat ene uurtje, maar van de afgelopen weken. Ongemerkt ben ik de laatste weken weer ‘aan het werk’ gegaan om mezelf zichtbaar te maken voor de maatschappij.
Ik schreef voor website en social media, bezocht workshops en lezingen, maakte mind maps om overzicht te krijgen, paste vervolgens portfolio en cv aan en zocht zelfs vacatures. Allemaal zonder de rust te nemen om te voelen en bewust stil te staan bij waar de stroming vandaan kwam. Ik zat zo in de flow, het voelde goed en ik vloog bijna als vanzelf naar buiten.

“Wil ik groter groeien voor mezelf? Of zit er een andere motivatie achter?”
Een maand geleden deed ik alles nog bewust en in mijn tempo. Ik was vol vertrouwen dat het goed is zoals het gaat en voor alles komt een oplossing. Maar een onzekere financiële periode naderde en daar maakte ik me afwisselend druk om of niet.
De zin om weer te gaan werken is er, maar vragen als “Wat kan ik aan?” en “Verdien ik met het werk wat ik nu zou kunnen doen genoeg om in mijn onderhoud te voorzien?” spelen ook. Blijkbaar heeft dit er onbewust voor gezorgd dat ik langzaam mijn (werk) tempo opvoerde en harder ging ‘werken’ dan goed voor me is om maar te laten zien wat ik allemaal in huis heb….

Het is even slikken om ook nu weer te accepteren dat ik nog een relatief korte spanningsboog heb en tegelijkertijd zie ik dat ik toch ook weer een stapje verder ben richting het doel wat ik voor ogen heb: Weer volwaardig deelnemen in de werkende maatschappij.
Als ik zie wat ik de afgelopen weken gedaan heb dan besef ik dat ik al mooie stappen maak om terug te keren in de werkende maatschappij. De motivatie was alleen  onbewust verschoven door de druk van buitenaf. De onzekere financiële situatie veroorzaakte onbewust angst. Waardoor de balans van het voelen – denken als vanzelf weer in het oude (het denken) terecht kwam. En de stroming ‘werken’ werd.

De eeuwige strijd? In elk geval een valkuil die ik blijkbaar nog niet altijd direct herken.
Dit is de eerste terugval in het re-integratie traject. Juist dit soort momenten zorgen ervoor dat ik bewust ervaar hoe de balans is. Het geeft aan waar ik nu sta, wat ik onder druk aankan en wat niet. Mijn ongeduld is helder, de drive om te groeien en iets te betekenen voor anderen ook.
Dat is al mooi en een goed startpunt. Belangrijk voor mij is dat het in mijn eigen tempo mag en dat de dingen helder zijn.

Vrijdag 12 april 2019            De wond moet helen.
Nog altijd, voel ik de hoge ademhaling, de druk op mijn borst. Het is minder dan maandag, maar de wond ligt duidelijk nog open. Een stap terug in het helingsproces. En dat door even onbewust te zijn geweest, waardoor ik als vanzelf weer deed wat ik mijn leven lang gedaan heb. Wat nu blijkbaar niet (meer) goed voor me is.

Het energieniveau weer op peil krijgen is blijkbaar nog een uitdaging. Gisterenmiddag deed ik opnieuw een paar uur iemand helpen met eenvoudig werk op een gezellige plek. “Leuk” , dacht ik van tevoren. Maar opnieuw voelde ik me na een paar uur uitgeput. Vroeg naar bed gegaan om vervolgens na twee uur wakker te worden en uren wakker te liggen met dezelfde hoge ademhaling en zwaar gevoel op de borst.

Hoe kan ik mijn energie weer op peil krijgen?
• Niets hoeven doen, alleen maar hoeven ‘zijn’.
• In mijn eentje wandelen, liefst (op een zonnige dag) aan het strand. Met een drankje als beloning.
• Een uurtje ontspannen, een van mijn favoriete (inspirerende) series kijken.
• Schrijven over wat er in mij omgaat, het geeft rust in mijn hoofd en de inzichten die ik hiermee krijg zorgen voor positieve energie.
• Of rommelen in mijn tuin bij mooi weer. Of elk ander gerommel, als het maar spontaan in me opkomt en ik er ook echt zin in heb. Niet omdat het op een to-do lijstje staat.

Dat zijn de bezigheden waarbij ik de ervaring heb dat het helpt. Als ik dat nu eens in het oog houd de komende dagen. En opnieuw zien wat dat doet…

Maandag 15 april 2019          Inzichten
Mijn tempo is niet hoog, ik doe de dingen graag met aandacht. Als ik iets maak, doe ik dat kwalitatief goed volgens mijn maatstaven. Ook in het contact met mensen heb ik ‘verwerkings-tijd’ nodig in het luisteren. Eigenlijk gaat niets snel bij mij en dat is iets waar ik me eigenlijk nooit eerder zo bewust van ben geweest als nu. En tegelijkertijd besef ik dat ik het helemaal niet leuk vind dat ik ‘langzamer’ ben dan anderen. Dat is waar ik altijd tegen gevochten heb en wat ik blijkbaar nog steeds doe!
Thank God, dat ik dit nu eindelijk zie!

Daarnaast de onzekerheid over de financiën. Gedachten of ik mijn vaste lasten kan blijven betalen, mijn huis nog kan behouden, bezorgen mij een diepe angst waar ik liever niet aan denk, maar wat wel steeds dichterbij komt. Ik probeer me te focussen op de goede dingen, op wat ik kan. Dat is veel, en ik doe mijn best om dat op de goede manier en op het juiste tempo naar buiten te brengen. Vanuit vertrouwen lukt dat, in de angst voel ik me echter het kleine meisje dat nog ’veel moet leren’ en ‘hard moet werken’.

Beide inzichten zeggen veel over de reden waarom ik doe wat ik doe. Met deze inzichten krijg ik weer de controle over mezelf. En voel ik de kracht en het vertrouwen weer toenemen. En dat is precies wat ik nodig heb om de vermoeidheid te laten verdwijnen.

Vanuit hier kan ik weer helder denken. Pas vanuit het vertrouwen helpen bovenstaande bezigheden om mijn energie op peil te houden. De gedachten zijn dan positief en helend.  Als ik ze doe vanuit angst dan werken deze bezigheden juist tegen me. Mijn gedachten zijn dan negatief waardoor ik juist de bevestiging vind dat ik nog veel te leren en te doen heb…

Dank voor deze stappen terug en dat ik wederom de tijd nam om de vermoeidheid te onderzoeken.  Ik weet wat ik te doen heb:
Zoveel mogelijk, maar minstens elke avond, de tijd nemen om bewust te zijn van wat ik voel en mezelf de vraag te stellen; “Is dat wat ik vandaag gedaan heb bewust of onbewust geweest?” Een moment van bezinning, om steeds opnieuw de bewuste keuze te maken om de dingen te doen op een manier die bij mij passen.

#bewustwordeniseenfeestje