De rode draad in mijn leven
Er is een rode draad in mijn leven. Nooit eerder zag ik dat zo helder. Pas nu de cirkel rond is komt het boven. Logisch ook. Pas als iets ”af” is kun je zien wat het is. De rode draad is ‘ontdekken’ .
Mijn leven lang ben ik al aan het ontdekken.
• Elke nieuwe fase van mijn leven wilde ik opnieuw ontdekken wat het bruisen betekende.
• Ik wilde de vrijheid om de wereld om mij heen te ontdekken, was altijd onderweg en in voor iets nieuws.
• Na de geboorte van mijn oudste zoon wilde ik ontdekken wat er in hem omging, vanuit het gevoel dat er iets was. Iets wat bij mijn 2de zoon totaal niet speelde.
• Na zijn fysieke problemen wilde ik wederom ontdekken wat er in mij leefde, wat mij weerhield om mijn leven te leven zoals ik dat al jaren voor me zag.
• Mijn drive om te ontdekken zorgde ervoor dat ik Bewust werd van mijn gedachten en mijn bewegingen.
• Nu ik dat voor het grootste gedeelte doorvoeld en doorgrond heb bij mezelf prikkelt het om te ontdekken hoe dat bij anderen werkt.
Het is bijzonder om te ontdekken hoe alles samenvalt, nu ik me zo een met mezelf voel.
• Afgelopen week deed ik mee met een online schrijfopdracht. Meerdere verhalen werden gepost waarin mensen vertelden over de ervaringen in hun jeugd in combinatie met hun huidige werk/leven. Ik ontdekte een overeenkomst in al deze verhalen.
– Iedereen voelde zich als kind anders dan anderen, maar vond daarin geen gehoor in hun omgeving. Gevolg; de eeuwige onbewuste ‘zoektocht’ om gehoord en gezien te worden.
– In vele verhalen wilde men juf worden. Ik ook. Bij mij kwam dit voort uit het feit dat ik een voorbeeld wilde zijn voor anderen. (ook al was ik me niet bewust hoe ik dat moest doen).
• Mijn jongste zoon koos gisteren een serie om samen te kijken op Netflix. Mindhunter (gedachtenjager) over 2 FBI agenten die de gedachten gang van seriemoordenaars proberen te doorgronden.
Ik ben nieuwsgierig naar de werking en de invloed van gedachten op ieders leven. Voor mezelf heb ik dat ontdekt, maar hoe werkt dat bij anderen? Ieder mens is tenslotte anders, heeft een andere start en achtergrond. En daardoor een eigen blauwdruk.
Bewust worden van de werking en de invloed van gedachten, helpt om een leven te creëren waarin men zich focust op de positieve kanten van het leven, in plaats van te handelen vanuit de aangeleerde negatieve gedachten, die vaak uitgegroeid zijn tot belemmerende overtuigingen en (gedrags)patronen. Zonder dit bewustwordingsproces is het onmogelijk om deze gedachten om te kunnen buigen.
Onze gedachten zijn echter zo sterk dat zij zichzelf saboteren (het ego, of de monkeymind die steeds maar de negatieve gedachten stroom laat horen). Er is dus meer nodig. Bij mij was dat een heftige gebeurtenis die me raakte in mijn ziel. De gebeurtenis raakte me zo, dat de gedachten de controle verloren en dus niet leidend konden zijn. Chaos in mijn hoofd. Het even ‘niet meer weten’. Als vanzelf nam het lichaam het over en kwam het contact met mijn gevoel. De perfecte mogelijkheid voor een ‘turning point’.
Volledige OVERGAVE aan het ‘niet weten’ zodat het lijf, dat heel goed weet hoe het voor zichzelf moet zorgen, de regie weer in handen krijgt.
Als eenmaal de eerste stap gezet is volgen er meer, al gaat het met vallen en opstaan want iets nieuws aanleren gaat gepaard met veel oefenen en ‘fouten’ mogen maken.
Toch zodra het lichaam het voelen weer ontdekt heeft komt de herkenning een volgende keer makkelijker op.
• Een week of 2-3 geleden zag ik een vacature bij de gevangenis voor jeugd delinquenten. Op een of andere manier blijft deze vacature me bezighouden. Ik wilde solliciteren maar iets hield me tegen. Ik vroeg me af of de plek wel bij me paste en het was voor mezelf nog niet duidelijk wat mijn motivatie was. Wat ik daar wilde en kon toevoegen. Het wordt helder. Ook hier wil ik ontdekken. Hoe hebben deze jongeren hun jeugd beleefd. Waarin zijn ze gehoord en gezien en vooral waarin niet? Wat waren hun dromen?
Jongeren zijn onbewust bezig hun unieke zelf te mogen zijn. De omstandigheden waarin ze verkeren bepalen de keuzes die ze daarin hebben. Ik ben opgegroeid in een veilige omgeving. En ik was een meisje wat wel wilde ontdekken, maar niet goed wist hoe. De kans dat ik het verkeerde pad op zou gaan was aanwezig maar klein.
Niet iedereen heeft het zo getroffen als ik. In de veilige omgeving was het haast onmogelijk om een verkeerde keuze te maken. Maar wat als het anders is? Zoals bij de jongeren die nu in de gevangenis zijn.
Hoe is het om hier nu te zijn? Geeft het dat stukje bewustzijn dat dit niet het geluk brengt wat ze eigenlijk willen? De motivatie om het anders te willen ook al weten ze nog niet goed hoe?
Met deze jongeren zou ik graag samen op ontdekkingsreis willen. Ontdekken wat hun drijfveren zijn, in het hier en nu. Ontdekken waar ze blij van worden, waar ze goed in zijn. Maar ook waar de grens ligt, waar het gaat schuren bij hen.
Hoe?
Door er voor ze te zijn. Te luisteren naar hun verhaal, met alles wat daarbij naar boven komt. Ze de veiligheid bieden die nodig is om terug te keren naar de basis en ze op het juiste moment een spiegel voor te houden. Zodat ze ervaren en leren dat het ook anders kan. Daarnaast zou ik ze in contact willen brengen met het lijf. Het lichaam brengt ze in contact met wie ze werkelijk zijn en niet met wie ze denken te zijn.
In het contact met het lichaam zat mijn omslag. De eerste 50 jaar werd ik vooral aangestuurd door mijn gedachten en was ik me nauwelijks bewust van de natuurlijke beweging van het lijf. Het afgelopen jaar werd ik me bewust dat mijn lichaam aangestuurd word door energie die ik van binnen voel. Dat was nieuw voor mij en ik reageerde er fel op. Ik had niet altijd direct een verklaring voor de reactie die ik had, maar het resultaat van de beweging was keer op keer goed voor mij, realiseerde ik me achteraf. Zo leerde ik op mijn lichaam, mijn gevoel te vertrouwen in plaats van de oude gedachten en overtuigingen die voorheen mijn leven bepaalden.
Dit proces heb ik kunnen doorlopen dankzij de aanwezigheid van een man die er ten alle tijden voor mij was. Waar ik een veilige haven vond, waar ik mocht praten, schreeuwen, lachen en huilen. Alles mocht er zijn.
Dat is mijn motivatie. Ik realiseer me nu dat dit stukje niet alleen geld voor de jongeren in de gevangenis. Dit is waar ik mijn bijdrage kan leveren voor een grotere groep mensen. Hier zitten mijn kwaliteiten.
Ik kan:
– een veilige haven zijn voor mensen die door omstandigheden even niet meer weten of en wanneer ze het goed doen…
– een plek bieden waar ze mogen zijn met al hun gedachten, gevoelens en emoties van dat moment.
– Observeren en teruggeven wat ik herken in de manier waarop ze zich bewegen, in de manier van doen, van reageren.
– oefeningen aanbieden om ervaring op te doen, op een andere manier dan ze gewend zijn.
Zodat ze mogen ontdekken dat het leven ook anders kan en meer mogelijkheden bied dan we vaak denken.
Opnieuw ervaar ik verwondering over hoe alles zich ontvouwd in mijn leven. Hoe alle antwoorden in mijzelf boven komen drijven nu uiteindelijk alle lagen of schilden verdwenen zijn. En opnieuw een intens gevoel van dankbaarheid….
