Category Archives: Geen categorie

Wat blijft er over zonder mijn gedachten?

“Wat blijft er over zonder mijn gedachten?”
Deze vraag kwam vanmorgen in me op. Ik realiseer me dat mijn gedachten me onbewust nog vaak tegenhouden om te doen wat mijn lichaam aangeeft.
“Mijn lichaam is een instrument wat aangeeft dat ik van binnen iets te doen heb” is een gedachte die de laatste jaren al in mij leeft. En steeds meer ben ik ervan overtuigd dat het zo werkt. Ik herken het in alle lichamelijke klachten die ik in mijn leven gehad heb. Om een paar voorbeelden te noemen.

Op 2-jarige leeftijd kreeg ik epilepsie. Zoals mijn moeder vertelde, viel ik flauw als er iets onverwachts gebeurde of als ik huilde. Na een tijdje kwam ik weer bij. Zelf weet ik hier niets meer van, rond 4-5 jaar waren de aanvallen verdwenen. Uiteindelijk heb ik er tot 12 jaar medicijnen voor moeten slikken. Nu ik erop terugkijk zie ik het als een manier van mijn lichaam om mij de rust te geven die ik als kind nodig had.

Net zoals mijn slechthorendheid. Op 12-jarige leeftijd kreeg ik een gehoorapparaat die ik na een dag al in een kastje gooide om hem nooit meer te dragen. Ik vond het niks. Mijn omgeving had meer last van mijn gehoorproblemen dan ik en legde er vaak de nadruk op. Hierdoor groeide bij mij de gedachte dat mijn slechte gehoor een ‘probleem’ was. Toch vertikte ik het om het gehoorapparaat in te doen en ook mijn ouders drongen niet aan. Natuurlijk miste ik wel eens iets, maar ik gaf de voorkeur aan de rust die het me gaf.
Een paar jaar geleden liet mijn zus (met dezelfde gehoorafwijking) een gehoorapparaat aanmeten en ze was ontzettend enthousiast over het gebruik, dus ik dacht; “laat ik het eens uitproberen.” Ik vond het wederom niks, maar zette toch door. Na 3 maanden kwam het besef.”Ik wil dit helemaal niet!” Ik werd gek van de herrie, hoorde nog steeds niets van wat mensen zeiden en reageerde vaak nog precies zo als dat ik mijn leven lang gedaan heb. Mijn eerste reactie is “He?” ,om vervolgens 2 tellen later gewoon antwoord te geven. Op een of andere manier lijkt het geluid met een vertraging binnen te komen. Alsof het door een filter gaat. En mijn lichaam bepaald onbewust wat ik doorlaat. Voorheen werd ik boos op mezelf, als ik iets wat ik wilde horen, niet hoorde. Tegenwoordig denk ik: “Het zal wel niet belangrijk zijn voor mij. Als dat wel zo is dan hoor ik het later nog wel.”

Beiden zie ik als een reactie van mijn lichaam op de wereld buiten mijzelf. Een wereld die ik (te) overweldigend vond en waar mijn lichaam onbewust een oplossing voor had.

Zo kijk ik ook terug op de gebeurtenissen van de laatste 2 jaar. De burn-out en de knobbel waren de signalen om mij ‘wakker’ te schudden. Na de dag dat ik me zo waanzinnig k…. voelde en dat mijn vriendin me de vraag stelde: “Wie ben je als je niet zo hard werkt om….” deed ik precies wat mijn lichaam nodig had. Even helemaal NIETS! Om van daaruit te ontdekken dat vanuit het helemaal NIETS doen mijn lichaam als vanzelf weer in beweging kwam. Schilderen in huis. Een bezigheid waar het denken niet zo een grote rol speelde. Na 6 weken begon mijn denkende brein weer meer aandacht te ‘vragen’. Of eigenlijk af te dwingen, want; “het werd toch weer tijd om aan het werk te gaan voor mijn praktijk”. Na een uur ‘werken’ was ik al uitgeput. Het was net alsof er 2 kapiteins aan dek stonden. Beiden wilden leidend zijn. Ik luisterde afwisselend naar beiden en ging mee in hun strijd.En dat sloopte me.

Tot het moment dat ik een paar weken later met de knobbel in mijn borst naar de dokter ging en de diagnose kreeg. Opnieuw laaide de strijd tussen beide kapiteins op, maar al snel kwam de overtuiging boven: ‘Mijn lichaam is een instrument wat aangeeft dat ik van binnen iets te doen heb”. De knobbel in mijn borst had mij iets te vertellen.
Wederom luisterde ik naar mijn lichaam. De energie in het lijf was zo krachtig dat ik tegen beter ‘weten'(de kennis van het denkende brein) van mezelf en iedereen inging. Ook tegen mijn eigen gedachten, die mij toch met regelmaat aan het twijfelen probeerden te brengen. Mijn gedachten, die mijn ‘weten’ bepaalde gedurende mijn hele leven. Ze leken niet meer te kloppen.

Heel veel klopte ook niet meer voor mij! Maar het was wel iets wat ik altijd geloofd had. Waar mijn leven op gebaseerd en vormgegeven was. Wat bepaalde wie ik dacht te zijn, wat ik dacht wat waarheid was. Het was een illusie, een beeld wat ikzelf gecreëerd had gedurende mijn leven. Vanuit mijn eigen belevingswereld, die voor een groot deel gevormd was door de gedachten van mijn ouders en de maatschappij om mij heen.

Ik ben dankbaar voor alle fysieke klachten die ik heb gehad. Ze hebben me bewust gemaakt van de kracht van het Universum, waar de energie in mijn lichaam deel van uitmaakt. Onbewust heb ik steeds op de juiste manier gereageerd op de signalen van mijn lichaam. Heb ik de oplossing van de fysieke klachten vaak buiten, maar tevens binnen in mijzelf gezocht. Om uiteindelijk te ontdekken dat DAAR de antwoorden te vinden zijn voor mijn unieke pad.

Ik dacht dat ik nooit in contact was met mijn GEVOEL. Ik was het wel degelijk. Ik kon er alleen geen uiting aangeven. Domweg omdat niemand mij dit ooit heeft kunnen laten ervaren. Dus ik dacht dat het er niet was.
‘Gedachten’ het is een prachtige tool waarmee we de mooiste ideeën creëren, en tot uitvoering kunnen brengen. Zolang het de energie in het lichaam leidend is. De energie van het Universum, in ons lichaam, is zuiver. Alles wat daaruit voortkomt is PUUR, KRACHTIG en in mijn beleving PERFECT zoals het bedoeld is.

Het lichaam is een prachtig instrument dat aangeeft dat je naar binnen mag keren. Je terug mag trekken uit de maatschappij en mag luisteren naar de energie in je lijf. Wat zegt jou lichaam?
Als we verkouden zijn, zegt ons lichaam: “Neem eens wat tijd voor jezelf”
Bij zware griep: ” Nu wordt het echt eens tijd dat je je bed induikt en even niets doet”
Een blessure aan je been: “Loop eens niet zo hard” (met lichaam of in het denken, beiden is mogelijk).
Een ongeluk of een plotseling opkomende ziekte/ vage klachten: Het lichaam trapt letterlijk op de rem! “Stop eens met waar je mee bezig bent en ga kijken wat je echt nodig hebt!”
Ik durf zelfs te beweren dat het zo werkt met de manier waarop ik mijn kinderen gekregen heb en hoe zij zich ontwikkelen. De ‘strijd’ die mijn lichaam voerde bij de bevalling van mijn eerste zoon. Na 24 uur nog geen volledige ontsluiting en uiteindelijk een keizersnee geeft voor mij aan dat ik geen vertrouwen had in mijzelf.
In het voortdurend corrigeren en stimuleren van mijn kinderen om dingen te doen geld hetzelfde: Ik had geen vertrouwen dat zij zelf hun leven kunnen leiden. Ook dat klopt niet. Eigenlijk zeg ik daarmee dat IK geen vertrouwen heb in mezelf. In het leven wat ik zou kunnen leiden zonder mijn gedachten.Ik ben er heilig van overtuigd, dat mijn (en tevens alle) kinderen zelf hun leven kunnen leiden. Met het juiste ZUIVERE voorbeeld, maar die is in de meeste gevallen niet voor handen.

Zo simpel is het. Eigenlijk beschrijf ik dit proces ik dit al maanden voor mezelf. Pas nu wordt het echt helder, doorvoel ik het volledig.

Het besef dat ik nog altijd veel doe vanuit onbewuste gedachten, Goedkeuring te willen van anderen. Het besef dat ik daarom veel van wat ik schrijf nog voor mezelf hou. Nog altijd spreek ik in gezelschap van familie en vrienden niet altijd uit wat ik eigenlijk wil zeggen. Ergens nog steeds de angst om afgewezen te worden. Maar wat is een vriendschap of familieband waard als ik niet mezelf mag zijn? Wat voor voorbeeld geef ik aan mijn kinderen als ik me nog altijd laat leiden door mijn gedachten?

Het is me duidelijk! Ik mag meer van mezelf laten horen. Alles wat ik te vertellen heb komt voort uit liefde. Liefde voor mezelf en liefde voor de ‘ware’ ik van anderen. De ‘ik’ zonder de gedachten die hen en mijn leven bepalen.

Onderweg

Dankzij het gesprek met mijn therapeut, is helder geworden hoe sterk de gedachte, de overtuiging, in mij leeft dat ik van nut moet zijn. En dat ik mijn eigen broek op moet houden, van niemand afhankelijk mag zijn. Er moet dus gewerkt worden! Allemaal overtuigingen die ik mijzelf aangeleerd heb. Mede door invloed van mijn ouders en de maatschappij.

Mijn ouders hebben hard moeten werken om hun bestaan op te bouwen en dat kreeg ik ook door mijn vader ingefluisterd. Daar is de overtuiging ontstaan dat mijn werken duidelijk meetbaar moet zijn. Dat er (positief) resultaat moet zijn waar voldoende loon tegenover staat, zodat ik voor mezelf kan zorgen, financieel. Mijn leven lang heb ik hard gewerkt, mijn stinkende best gedaan, om maar gewaardeerd te worden. Vooral door mijn vader, tot nu, 20 jaar na zijn dood nog steeds.

Ik vind het bijzonder te ervaren hoe mijn hele systeem de laatste maanden in verzet gaat als ik iets moet of wil doen, wat op een of andere manier toch niet bij me past.
– Als iemand me vraagt wanneer ik weer aan het werk ga.
– Als ik om een of andere reden de blogs niet op mijn site plaats.

Ik begrijp nu waarom:
– Ik ‘mag’ pas aan het werk als ik stevig genoeg sta. Niet omdat het moet of hoort.
– Ik wil de blogs plaatsen vanuit de overtuiging anderen ‘van nut’ te moeten zijn.
Iets in mij ‘weet’ dat dit niet goed is voor mij op dit moment en reageert daar op. Dat ‘iets’ is voor mij het Universum. Het Universum laat mij precies doen wat goed voor mij is. Het geeft mij de rust en het vertrouwen dat ik op het juiste pad zit.

Mijn reis gaat door. Het zicht wordt beter, naarmate ik me meer overgeef aan wat ik voel. Het vertrouwen in mijzelf groeit en daarmee de kracht. De kracht om uit te dragen wat in mij zit.

Mijn bijdrage zit in het herkennen van de zuiverheid. In de Universele wijsheid waar ik pas relatief kort de beschikking over heb en waar ik elke dag blijf ontdekken wat er werkelijk toe doet.

De kennis en (werk)ervaring die ik in de eerste 50 jaar van mijn leven heb opgedaan lijken zo ver bij me vandaan te staan. Nog altijd trek ik veel in twijfel van alles wat ik ooit geleerd en geloofd heb. Het voelt beperkt, bekrompen. We nemen alles wat we horen maar voor waar aan. Maar hoe weten we nu wat echt is en wat niet?

Veel van de woorden die ooit bedacht zijn voor iets, raken na verloop van tijd hun oorspronkelijke betekenis kwijt. Deze vervagen omdat ieder mens er zijn eigen betekenis aan geeft. Door een gedachte, of de ervaring die ze ermee hebben. Hartstikke logisch eigenlijk. We zijn tenslotte allemaal uniek. Er zijn soms overeenkomsten, maar over het algemeen beleven we de wereld toch allemaal op onze eigen manier.
Door mijn ervaringen van de laatste 2 jaar kan ik me op dit moment maar moeilijk verplaatsen in de vele hokjes waaruit de maatschappij bestaat. In de afgelopen 50 jaar zijn er zoveel muurtjes bijgeplaatst door de maatschappij, waardoor er meer en kleinere hokjes zijn gekomen. Ik lijk er een beetje in verdwaald en zoek weer naar herkenning. Deze keer vanuit mijn eigen perspectief.

Nu de overtuiging dat werken meetbaar moet zijn, omver ligt, is ook de betekenis van ‘werken’ voor mij veranderd.
Niet langer voel ik me schuldig over de ziektewet uitkering die ik krijg. Niet langer hoef ik het excuus te gebruiken:“Ik heb tenslotte mijn hele leven lang hard gewerkt.” De laatste jaren heb ik minstens zo hard gewerkt. Niet meetbaar voor de buitenwereld, wel duidelijk merkbaar voor mijzelf. Ook dat is werken.

Zorg dragen en iets betekenen voor mijzelf en mijn kinderen. Pas dan kan ik mijn bijdrage doen in de maatschappij. De eerste 2 lijken vaste grond te krijgen. Het laatste komt in zicht. Ik krijg helder waar mijn kwaliteiten liggen.

Ik hou van openheid en eerlijkheid en sta volledig in mijn kracht als het mag stromen. Ik heb het hart op de tong, kan soms (nog) fel uit de hoek komen als er een oordeel wordt uitgesproken. Daar ben ik gevoelig voor.
Ik zie het goede in ieder mens, zelfs als anderen dat niet doen. Niemand IS zoals hij/zij is. Men DOET zoals men dacht dat er van hem/haar verwacht werd, ooit. Deze beweging is een gewoonte geworden, een gedragspatroon.
Ik hou ervan mensen een spiegel voor te houden. Ze te vertellen wat ik hoor en zie gebeuren. Het is een reflectie van mijn beleving, zonder dat het waarheid hoeft te zijn. Al wordt het vaak wel persoonlijk opgevat, waardoor er weerstand kan ontstaan. En dat is jammer, het reflecteren geeft inzicht in de verschillende belevingen en bewegingen van mensen als er vrij over gesproken kan worden. Niets is wat het lijkt, al denken we dat vaak wel.

Op pad

Toen ik rond oktober 2016 koos voor de naam ‘Coach voor Bewust Leven’ , kreeg ik de vraag van een van mijn spirituele leraren. “Klopt deze naam voor jou?.” Ik checkte nog een keer bij mezelf: “Klopt het? Is dit de naam die bij mij past?” Ik bespeurde geen twijfel en liet het zo.

Inmiddels zijn we ruim 2 jaar later. De coachpraktijk die ik op 1 januari 2017 officieel startte heeft, door persoonlijke omstandigheden, nauwelijks vruchten gegeven in de zin van cliënten. Het mezelf zichtbaar maken voor mijn praktijk, bleek voor mij een (te) grote stap, waardoor ik plotsklaps voor de vraag stond: “Wie ben ik…?” Kort daarna de knobbel in mijn borst waardoor alles waar ik ooit in geloofd had op los zand kwam te staan en werd meegenomen door de kracht van een orkaan. Een storm die maanden duurde. Daarna was er de stilte en de gedachte: “Het lijkt wel of ik opnieuw geboren ben.”

De gedachte is al even geleden en inmiddels lijkt het erop dat ik de peuter/kleuter fase heb doorlopen, waarin gevoelens en emoties boven kwamen. Ik beleefde het heel intens, in tegenstelling tot mijn werkelijke kindertijd. Mijn lief was mijn rots in de branding, de ‘moederschoot’ waar ik al mijn emoties mocht laten zijn. Waar ik mijn eigen grenzen leerde stellen aan de kracht van de emoties, de manier waarop ik ze uitte.
Vervolgens rolde ik door de pubertijd waarin ik me afzette tegen alles en iedereen om me heen. En nu zit ik, net als mijn bijna volwassen kinderen, op het punt: “Wat wordt mijn bijdrage aan de wereld? “ Dat mag ik nog ontdekken.

De afgelopen 2 jaar heb ik veel geschreven over wat er in mij omging gedurende deze fase in mijn leven. Begin november, begon ik als vanzelf met het schrijven van een boek. Het stroomde en ik had het idee dat het schrijven van het boek de opstap terug de maatschappij in zou kunnen zijn. Ik had zoveel te schrijven, dat boek zou zo klaar zijn. Het stagneerde. Het lukte me niet om er een verhaal van te maken. Steeds weer een ander onderwerp nam de leiding. Ik wijzigde mijn plan en besloot te gaan bloggen, schreef verschillende pagina’s voor mijn site, maar plaatste ze niet. Het voelde gewoon niet goed. En weer ontstond het idee voor een boek, over kinderen en emoties deze keer, als leidraad voor ouders. Een doelgroep waar ik me al langere tijd op wil richten. Maar ook nu stagneerde het weer…
Het idee veranderd voortdurend wat me soms moedeloos maakt en waardoor ik me afvraag hoe ik ooit weer mijn plek in de maatschappij vind. Iets wat ik graag wil, maar waar ik toch nog steeds in belemmerd wordt. Toch ervaar ik progressie. Ondanks de gedachte, ervaar ik de rust, het vertrouwen dat het goed komt. Dit is de weg die ik moet gaan.

Over Bewust Leven

Na 6 jaar dacht ik een heel eind op weg te zijn op het pad van bewustwording. Goed genoeg om mensen met minder ervaring te kunnen begeleiden en ik startte mijn eigen coachpraktijk: ‘Coach voor Bewust Leven’.
Blijkbaar was het Universum het niet met mij eens. Ik had nog wat lessen te leren:
Ontdekken wie ik zelf was en mijn eigen leven leren leiden.

Pas nu ervaar ik wat BEWUST LEVEN werkelijk is.

BEWUST: Het herkennen van de reden achter de bewegingen die we maken in ons leven. Waarom doen we wat we doen?

Bewust worden van onze gedachten, overtuigingen en (gedrags)patronen is in theorie heel gemakkelijk. Het is een kwestie van observeren, analyseren en reflecteren. En dat alles ZONDER OORDEEL.
Het laatste is het moeilijkste voor ons als mens. Ouders leren ons al vroeg wat we wel mogen en niet mogen doen. Grenzen stellen wordt dat ook wel genoemd. In feite leren we vanaf het prille begin al het onderscheid maken tussen goed en fout. Het (ver)oordelen wordt ons letterlijk met de paplepel ingegoten.

De lessen die ik kreeg (de burn-out en de knobbel) zorgde als het ware voor kortsluiting in mijn hoofd, of misschien een betere vergelijking: Het crashen van mijn harde schijf, waardoor de verbinding tussen ‘dat wat ik geleerd heb’ en ‘wie ik ben’, werd verbroken.
Met de ontdekking van mezelf, los van hetgeen wat ik geleerd had (en waar ik in geloofde) kwam tevens het loslaten van het oordeel. Waardoor gedachten over goed of fout niet langer mijn leven bepalen en ik vanuit een open mind kan observeren, analyseren (een objectieve omschrijving geven van wat er nu precies gebeurd) en reflecteren (teruggeven wat het met mij doet). Door deze stappen kan de beweging die we maken helder worden en komt het antwoord op de vraag: “Waarom doen we wat we doen?”

LEVEN: met het gevoel als innerlijk kompas (het innerlijk ‘weten’), die de richting en de beweging bepaald, vanuit het hier en nu.

Deze betekenis kan voor sommige mensen vaag zijn, zweverig misschien, wat ik me ook helemaal kan voorstellen. Voor mij is het GEVOEL eigenlijk altijd een vaag begrip geweest. Ik dacht dat ik wist wat het was.

Pas na de de vraag “Wat is zeker, waar kan ik op vertrouwen” gebeurde er iets in mij waardoor het pas echt tot me doordrong wat GEVOEL nu was. Ik ervaarde een krachtige stroming. Niet voor het eerst, maar deze keer met een enorme kracht. Met de stroming werden alle blokkades (alles wat ik geleerd had en waar ik in geloofde), meegenomen. Waardoor ik terecht kwam in een nieuw voor mij redelijk onbekend deel van mijn leven: Het GEVOEL.

Het gevoel gaf (en geeft) mij haarfijn aan welke keuzes ik moest maken in het proces waar ik zat. Keuzes die voor mij klopten, al kon ik ze maar moeilijk uitleggen. Dat probeerde ik wel, maar er waren maar weinig mensen die begrepen waar ik het over had. Zij probeerden mij te vertellen wat ik het beste kon doen. Het had een averechts effect. Mijn hele systeem ging als vanzelf in verzet en ik probeerde hen weer te overtuigen van mijn beweegredenen, uit angst om het gevoel kwijt te raken.

Ik hield vast aan wat ik voelde, aan wat klopte voor mij. Beperkte als vanzelf het contact met mensen die daar niet zoveel mee hadden. Steeds meer was ik op mezelf, om in contact te blijven met het gevoel en om de oude overtuigingen en patronen die door de omschakeling hun kracht verloren hadden, geen voeding te geven. En ik voel me er goed bij.

Ik LEEF vanuit het hier en nu. Ik merk steeds weer dat ik alleen stilsta bij een gebeurtenis in het verleden ben als ik daar nog iets van te leren heb. Over de toekomst denk ik soms na, omdat mijn omgeving en de maatschappij daar soms om vraagt, maar eigenlijk heb ik geen idee hoe die eruitziet.

Ik volg de weg die voor mij ligt, geleid door het Universum. Een prachtige reis waar ik van geniet, ook op de momenten die anderen als ‘moeilijk’ beschrijven. Er zijn geen moeilijke of makkelijke momenten. Alles mag er zijn, precies zoals het is. Dat is wat LEVEN zo bijzonder maakt.

Wie ben ik?

Rond maart 2017 stond mijn bestaan ineens op los zand. Een goede vriendin stelde mij de vraag:

“Wie ben je als je (even) niet meer voldoet aan wat de maatschappij je vraagt?”

Als je niet meer zo hard zou werken om een goede moeder, partner, coach, vriendin te zijn…” Ik voelde mijn hart ineenkrimpen en zei met tranen in mijn ogen: “Helemaal NIETS…” Zo klein voelde ik me. Als moeder, partner, vriendin en ook in mijn nieuwe rol als coach, stelde ik NIETS voor, vond ik. Dus wie was ik eigenlijk?

Ik besloot de tijd te nemen om het antwoord op deze vraag te ontdekken. Ik vertelde mijn familie en vrienden, dat ik tijd voor mezelf nodig had en even een tijdje offline zou zijn. Ook het werken voor mijn praktijk zette ik stil. Hoe lang deze periode zou duren wist ik niet. Ook niet wat ik nu precies ging doen… Uren zat ik in stilte. Niet om te mediteren of zoiets, daarin ‘moest’ ik al aan teveel dingen voldoen. (ademhaling, rechte rug, etc…) Alleen maar zitten met mijn ogen dicht en ervaren wat er was.

Ik ontdekte hoe hard er in mijn hoofd gewerkt werd. Hoe ik voortdurend op zoek was naar afleiding. De neiging had om TV te kijken, een boek te lezen, mijn telefoon te pakken om te appen of op social media te gaan. Ik wilde ontspannen maar was dat het ook? Ik dwong mezelf om niet toe te geven aan de verleiding. Na een week begon ik met het schilderen van de openslaande deuren aan de achterkant van mijn huis, die al 2 jaar in de grondverf stonden. Ongeveer 6 weken later was ik klaar met het schilderen van, uiteindelijk, mijn hele woonkamer. Alleen en in stilte. Niet denken maar doen. Het werkte heel therapeutisch. Het was stiller in mijn hoofd en het resultaat mocht er wezen. Ik kreeg weer zin om iets te doen voor mijn praktijk.

Niet lang daarna werd een knobbel in mijn borst, die ik al een tijdje voelde, gediagnosticeerd als DCIS graad II met een sterke verdenking van uitgroei tot kanker. Een nieuwe vraag kwam op:

“Wat is zeker? Waar kan ik op vertrouwen?”

Deze gedachte zette mijn leven even stil. Het was de stilte voor de storm die alles, waar ik mijn leven lang op vertrouwd had, omver gooide. Beide gebeurtenissen en bijbehorende vragen hebben een bijzondere wending aan mijn leven gegeven. Omdat niets meer zeker was zocht ik opnieuw naar waar ik op kon vertrouwen. Wat voelde goed voor mij? Pas nu, ruim anderhalf jaar later, zie ik dat het antwoord altijd al voorhanden was:

“NIETS is zeker, DAAR kan ik op verrtrouwen!”

Ik ben NIETS, precies zoals ik in maart 2017 tegen mijn vriendin zei. Ik ben NIETS en tegelijkertijd ben ik ALLES, EEN met het Universum. Dat is wie ik BEN en daar mag ik op vertrouwen.

Al het andere: Hoe we ons bewegen en gedragen, hangt af van de situatie en de rol die we daarin spelen. Het heeft niets te maken met wie we in de kern ZIJN. Het is wat we laten zien, de buitenkant. Omdat we dat willen, of omdat we ons bewust of onbewust aanpassen aan hoe wij denken dat onze omgeving ons wil zien. Ik was acteur in mijn eigen soap, waarin ik me vaak beter voor deed dan ik me werkelijk voelde. In het samenzijn met mijn zussen nam ik de rol op me als bemiddelaar, de verbinder. In het gezin met de kinderen, was ik degene die het voortouw nam, de regelaar. Bij mijn laatste werkgever, de loyale harde werker. Tot het moment dat er ineens iets gebeurde waardoor ik deze rollen niet meer kon vervullen. Een soort kortsluiting in mijn hoofd waardoor niets, van wat ik ooit geleerd had en waar ik in geloofde, meer waar leek te zijn. Wat over was, was ik in al mijn puurheid. Naakt, zuiver en echt. Net zoals alles in de natuur, waar wij onderdeel van zijn. De natuur die als vanzelf ontstaat. Vanuit een cel uitgroeit tot plant, dier of mens. PUUR en KRACHTIG. PERFECT zoals het bedoeld is. Dat is wie ik BEN. Dat is wie jij BENT. Niets meer en niets minder.