Wie ben ik?
Rond maart 2017 stond mijn bestaan ineens op los zand. Een goede vriendin stelde mij de vraag:
“Wie ben je als je (even) niet meer voldoet aan wat de maatschappij je vraagt?”
Als je niet meer zo hard zou werken om een goede moeder, partner, coach, vriendin te zijn…” Ik voelde mijn hart ineenkrimpen en zei met tranen in mijn ogen: “Helemaal NIETS…” Zo klein voelde ik me. Als moeder, partner, vriendin en ook in mijn nieuwe rol als coach, stelde ik NIETS voor, vond ik. Dus wie was ik eigenlijk?
Ik besloot de tijd te nemen om het antwoord op deze vraag te ontdekken. Ik vertelde mijn familie en vrienden, dat ik tijd voor mezelf nodig had en even een tijdje offline zou zijn. Ook het werken voor mijn praktijk zette ik stil. Hoe lang deze periode zou duren wist ik niet. Ook niet wat ik nu precies ging doen… Uren zat ik in stilte. Niet om te mediteren of zoiets, daarin ‘moest’ ik al aan teveel dingen voldoen. (ademhaling, rechte rug, etc…) Alleen maar zitten met mijn ogen dicht en ervaren wat er was.
Ik ontdekte hoe hard er in mijn hoofd gewerkt werd. Hoe ik voortdurend op zoek was naar afleiding. De neiging had om TV te kijken, een boek te lezen, mijn telefoon te pakken om te appen of op social media te gaan. Ik wilde ontspannen maar was dat het ook? Ik dwong mezelf om niet toe te geven aan de verleiding. Na een week begon ik met het schilderen van de openslaande deuren aan de achterkant van mijn huis, die al 2 jaar in de grondverf stonden. Ongeveer 6 weken later was ik klaar met het schilderen van, uiteindelijk, mijn hele woonkamer. Alleen en in stilte. Niet denken maar doen. Het werkte heel therapeutisch. Het was stiller in mijn hoofd en het resultaat mocht er wezen. Ik kreeg weer zin om iets te doen voor mijn praktijk.
Niet lang daarna werd een knobbel in mijn borst, die ik al een tijdje voelde, gediagnosticeerd als DCIS graad II met een sterke verdenking van uitgroei tot kanker. Een nieuwe vraag kwam op:
“Wat is zeker? Waar kan ik op vertrouwen?”
Deze gedachte zette mijn leven even stil. Het was de stilte voor de storm die alles, waar ik mijn leven lang op vertrouwd had, omver gooide. Beide gebeurtenissen en bijbehorende vragen hebben een bijzondere wending aan mijn leven gegeven. Omdat niets meer zeker was zocht ik opnieuw naar waar ik op kon vertrouwen. Wat voelde goed voor mij? Pas nu, ruim anderhalf jaar later, zie ik dat het antwoord altijd al voorhanden was:
“NIETS is zeker, DAAR kan ik op verrtrouwen!”
Ik ben NIETS, precies zoals ik in maart 2017 tegen mijn vriendin zei. Ik ben NIETS en tegelijkertijd ben ik ALLES, EEN met het Universum. Dat is wie ik BEN en daar mag ik op vertrouwen.
Al het andere: Hoe we ons bewegen en gedragen, hangt af van de situatie en de rol die we daarin spelen. Het heeft niets te maken met wie we in de kern ZIJN. Het is wat we laten zien, de buitenkant. Omdat we dat willen, of omdat we ons bewust of onbewust aanpassen aan hoe wij denken dat onze omgeving ons wil zien. Ik was acteur in mijn eigen soap, waarin ik me vaak beter voor deed dan ik me werkelijk voelde. In het samenzijn met mijn zussen nam ik de rol op me als bemiddelaar, de verbinder. In het gezin met de kinderen, was ik degene die het voortouw nam, de regelaar. Bij mijn laatste werkgever, de loyale harde werker. Tot het moment dat er ineens iets gebeurde waardoor ik deze rollen niet meer kon vervullen. Een soort kortsluiting in mijn hoofd waardoor niets, van wat ik ooit geleerd had en waar ik in geloofde, meer waar leek te zijn. Wat over was, was ik in al mijn puurheid. Naakt, zuiver en echt. Net zoals alles in de natuur, waar wij onderdeel van zijn. De natuur die als vanzelf ontstaat. Vanuit een cel uitgroeit tot plant, dier of mens. PUUR en KRACHTIG. PERFECT zoals het bedoeld is. Dat is wie ik BEN. Dat is wie jij BENT. Niets meer en niets minder.
