De cirkel is rond
‘Wat niet tot ons komt via het bewustzijn, komt op ons pad als lot’
Deze zin hoorde ik in een uitzending van ‘de Verwondering’ een programma van de NCRV. Het raakte me, al kon ik nog niet direct beschrijven waarom. Sindsdien blijft deze zin steeds terugkeren in mijn gedachten en vraag ik me af, wat mijn lot is.
“Wat is lot eigenlijk?” Ik kan het niet zo goed onder woorden brengen.
Het onder woorden brengen lukt me alleen als ik iets werkelijk zelf ervaren heb, de juiste woorden erbij heb, en daarbij de bevestiging krijg van mijn lijf, dat het klopt. Ik mis nog wat: de beleving en de juiste betekenis bij de zin.
Het laatste kan ik opzoeken: ‘Hoe je leven verloopt, waar je geen macht over hebt’ lees ik als een van de vele betekenissen van ‘lot’. Deze betekenis past bij de zin, maar hoe ziet dat er dan uit?
“Hoe is mijn leven verlopen, waar ik geen macht over had?”
Het eerste wat in me opkomt zijn wederom de signalen van mijn lichaam, waar ik eerder over schreef. Ik heb geen zeggenschap over mijn lijf. Ik kan er zo goed mogelijk voor zorgen, maar ik kan de bacteriën, virussen, blessures en ziektes niet tegenhouden. Die overkomen me. Net als alle niet geplande gebeurtenissen in mijn leven. En dat zijn er nogal wat, dus veel komt op ons pad als lot. Laat ik me even focussen op de grote lijnen.
Al op jonge leeftijd voelde ik het bruisen in mij. Geen idee wat dat bruisen was en wat ik ermee kon doen. Ik ‘wist’ alleen dat ik niet deed wat ik moest doen. Ik was een rustig meisje, dat zich op de achtergrond hield, maar ik zag het beeld voor me van een vrolijk uitbundig meisje. Dat was wat ik eigenlijk hoorde te zijn. Ik had alleen geen idee hoe ik dat uitbundige meisje kon laten zien.
Elke nieuwe fase in mijn leven (nieuwe school, nieuw vriendje, andere baan) probeerde ik uitbundiger te zijn, het bruisen vrij te laten. Er sijpelde af en toe een beetje door de dop, maar meer ook niet. Ik bleef het meisje dat anderen voor liet gaan en zelf de kat uit de boom keek.
Rond mijn 27ste kochten ik en mijn maatje, de vader van mijn kinderen, en ik ons huis en het bruisen verdween op de achtergrond. Vaste relatie, samen ons huis opknappen, vaste baan, leuke vrienden. Ik vermaakte me wel, al had ik het zo nu en dan wel een beetje benauwd. Ik had een enorme drang naar vrijheid, naar ontdekken en dat kwam soms in de knel, zeker toen de kinderen kwamen. Ik wilde continue op pad, zoveel mogelijk ontdekken en doen. Mijn maatje gaf me de ruimte. De reden dat we zo lang samen geweest zijn, dat weet ik zeker. De eerste scheurtjes in de relatie kwamen nadat mijn oudste zoon plotseling fysieke problemen kreeg, vanuit een (voor mij al snel heel duidelijk) innerlijk conflict. “Waar hij last van had, had alles met mij te maken!” Dat wist ik zeker. Het was mijn innerlijk conflict wat ik in hem zag. Voor mij was dit het signaal om te gaan ontdekken wat dat bruisende in mijn leven betekende. Alleen op die manier kon ik mijn zoon helpen.
Het begon met maandelijkse NLP weekenden. Aan het eind van de cursussen verbrak ik de relatie. Hoe lief ik de vader van mijn kinderen ook nog vond en hij nog altijd mijn maatje was en is, het paste niet meer. De cursus had me voldoende kracht gegeven om de stap te zetten. Sindsdien vloeien allerlei bijzondere gebeurtenissen in elkaar over.
Na de NLP trainingen volgde een bijzondere ontmoeting met Daan, een jonge man van 30 die op zoek was naar de diepere betekenis van het leven. 20 minuten in zijn aanwezigheid zorgde ervoor dat het vuur in mij begon te branden. Een gevoel van verliefd zijn. Geen verliefdheid voor hem, maar het vuur van liefde voor mezelf. Ik moest hem zien te vinden om te ontdekken wat hij in zich had, wat mijn vuur deed oplaaien. Ik deed dingen die ik nooit had durven dromen, laat staan bedenken, om met hem in contact te komen. En wat moest gebeuren, gebeurde. Meerdere ontmoetingen volgden, soms met een langere tijd ertussen. Na elke ontmoeting stond ik volle bak open en had ik boeiende gesprekken met onbekende mensen…. Met het schrijven van deze zin realiseer ik me pas dat ik op die momenten helemaal dat uitbundige meisje was wat ik als kind al zag! Ik was alleen nog niet zelf in staat om het vuurtje brandend te houden…..
Tijdens een van deze ontmoetingen vertelde Daan me over Ayahuasca, een planten medicijn uit de Amazone. Een jaar later vloog ik naar Peru voor een spirituele reis met Ayahuasca bij de indianen. Ook deze reis leek eerst onmogelijk, net als het in contact komen met Daan toen, maar de juiste omstandigheden ontvouwden zich. In Peru ontmoette ik mijn volgende spirituele leraar waar ik wederom maandelijks bewustwordingslessen volgde. Tegelijkertijd startte ik ook met de eerste coachopleiding. Steeds meer laagjes pelde ik af en ik werd gretiger en gretiger, aan alles voelend dat ik op de goede weg zat.
Ontslag op mijn werk volgde. Een godsgeschenk, al was het wat aan de vroege kant. Ik was nog niet zover. Of toch? Een dag na mijn ontslag besloot ik vlieguren te maken met proefcliënten. Een half jaar later besloot ik voor mezelf te beginnen. Het vervolg heb ik al meerdere malen beschreven. Burn-out en de knobbel.
Had ik dit leven ooit kunnen bedenken? No way! Maar wat ben ik er dankbaar voor! De dankbaarheid komt voort uit het besef, dat ALLES, werkelijk ALLES wat op mijn pad kwam mij iets positiefs heeft gebracht. Mij letterlijk verrijkt heeft. Als mens, niet in geld of in spullen. Het geluk wat ik nu ervaar is niet in waarde uit te drukken en eigenlijk ook niet in woorden. Het is een intens diep VOELEN.
Ik gun het ieder mens, maar kan het voelen met niemand anders delen, al zou ik het willen. Ieder heeft zijn eigen pad, en lot. Dat loopt anders als de mijne.
Wat ik wel kan delen is mijn verhaal, mijn beleving over hoe ik het leven ervaren heb en nu ervaar. Daarin kan ik van betekenis zijn voor anderen. Vanuit de openheid die bij mij is ontstaan. Niet langer denk ik vanuit de kaders van de maatschappij waarin we nu leven, maar vanuit de openheid van het Universum. Zolang ik dat vuurtje maar brandend hou, zelf.
De omslag van mijn beleving zorgde voor complete chaos in mij. Niet langer kon ik vertrouwen op de vroegere structuur in mijn hoofd, de kaders die ik leerde van de maatschappij. Deze was volledig ingestort.
In de chaos zat het ‘niet weten’. Het ‘niet weten’ waar ik mijn leven lang bang voor was en waar ik tijdens mijn bewustwordingsreis regelmatig van in paniek raakte. De geruststellende woorden van mijn spiritueel leraar hielpen daar niet in: “In het ‘niet weten’ zit het antwoord” zei ze steeds. “ Nou, ik hoorde niks…!”
Deze keer had ik geen andere keus dan me overgeven aan de chaos, die er was. Volledige OVERGAVE! Wat bovenkwam was het VOELEN. Het voelen waarvan ik dacht dat ik het niet kende, maar wat ik onbewust toch deed. Als kind al voelde ik het bruisen…
Dit was ‘mijn’ lot. Dit was en is de weg die ik moest gaan. De weg naar “Bewust Leven”. De cirkel is rond. Ik heb het antwoord op mijn vraag en ben me bewust waarvoor ik hier ben. Volledig ZIJN in de kracht van wie ik ben. Niets en tegelijk alles. Van hieruit ontvouwt zich het leven. Met mijn gedachten geef ik vorm aan dat waarvoor ik hier op aarde ben. Vormgeven door te schrijven en me uit te spreken. De rest volgt vanzelf….
